De hond, de trouwe vriend van de mens

Een geschiedenislesje

Dankzij kunstwerken uit lang vervlogen tijden weten we dat de hond zelfs duizenden jaren voor Christus al een belangrijke plaats innam in het leven van de mens. Denk maar aan Anubis, de Egyptische god die voor de helft als mens en voor de helft als jakhals of hond afgebeeld werd.

Mensen zagen de hond al heel vroeg als handige helpers en ze gebruikten honden steeds vaker als bewakers en jagers.

Schilderijen uit de renaissance tonen ons dat honden in die tijd voor het eerst ook als gezelschapsdieren gebruikt werden. Hofdames poseerden trots voor de hofschilder met hun geliefde gezelschapsdier op schoot.

In de loop van de geschiedenis werd de hond afgeschilderd als een god, als bewaker van het dodenrijk, als jager en als luxedier. Hij werd afgebeeld op schilderijen, op postzegels en op wapenschilden. We vinden hem terug in honderden films en tientallen tekenfilms, in strips, cartoons en advertenties. Denk maar aan Pluto, Snoopy, Scooby-Doo, Toto, Dommel en Lassie, wereldberoemde honden die zelfs menselijke kenmerken toegewezen kregen.

De evolutie van de domesticatie

Hoe lang geleden de domesticatie van de hond precies begon, daarover lopen de meningen bijzonder sterk uiteen. Lange tijd leek het erop dat we nooit het antwoord zouden kennen op de vraag waarom en hoe die afstammeling van de wolf bij de mens terechtgekomen was.

Toch is het plaatje recent duidelijker geworden. Momenteel denken we dat het vrouwen waren die wolvenwelpen meenamen naar hun kamp. Omdat de vrouwen er vervolgens aan gehecht raakten, of misschien uit religieuze overtuigingen, mochten de dieren in de kampen blijven en werden ze verzorgd. Na een tijdje werd wellicht duidelijk hoe handig het was om een wolf mee te nemen op jacht. Dat zal meteen ook het moment geweest zijn waarop mannen de hond als een volwaardige hulp begonnen te beschouwen.

Door de verregaande domesticatie in de loop van de eeuwen vertonen honden nu nauwelijks nog gelijkenissen met wolven. Zowel qua uitzicht als qua gedrag lijken honden in niets meer op hun wilde voorouders.

Onder invloed van de mens is de hond een rustig en gehoorzaam dier geworden, en is zijn roofdiergedrag aanzienlijk afgezwakt. Wist u dat de hond zelfs zijn geluidsrepertoire heeft uitgebreid? Honden die in het wild in meutes leven, produceren enkel de onontbeerlijke basisklanken. Honden die daarentegen door mens zijn opgevoed, beschikken over een veel ruimer assortiment geluiden!

In de loop van de jaren werden er al talloze studies uitgevoerd over het gedrag van de hond. Intussen weten we bijvoorbeeld perfect, dankzij talloze werken, hoe we een pup zo goed mogelijk tevreden kunnen houden en hoe we onze band met het dier kunnen versterken.

Zo weten we dat een initieel positief contact tussen een pup en de mens opnieuw afneemt rond de leeftijd van zes weken. Op dat moment moet een pup opnieuw leren om zijn baasje te vertrouwen. Een verstandige eigenaar weet dan ook dat hij in die periode best zijn stem niet verheft en dat hij zijn kleine viervoetige vriend liefst ook niet te hardhandig aanpakt.

Als die periode perfect verloopt, zien we na 10-12 weken vaak een band ontstaan die nooit meer verbroken kan worden. Dit proces leert ons dat honden mensen niet zomaar instinctief vertrouwen. De mens moet het vertrouwen van het dier altijd winnen!